ин

[اين]

ҷонишини ишоратӣ, ки ба кас ё чизи дар наздик буда ишора мекунад; муқоб. он (ки ба чизи дур ишора мекунад); ин бор ҳамин дафъа; ин вақт дар ҳамин дам, дар ин байн; ин гуна ин тавр, ин навъ; ин ё он аз ҳар ду яке, яке аз ду; ин зайл ниг. ин тавр; ин навъ ниг. ин гуна; ин сон ба ин тариқ, ба ҳамин навъ; ин тавр чунин; ба ин тариқ; ину он ҳар ки, одамони гуногун; ин қадар ба ин миқдор, ҳамин қадар; бисёр зиёд; ин ҳама ин қадар, ин андоза; бисёр, басе; ин ҷо маҳалле, ки сухан дар бораи он меравад, ҳамин ҷо: аз ин ҷо, ба ин ҷо, то ин ҷо; ин ҷониб иншоӣ ман; ё ин ки ва ё, ё худ; яъне, ба таври дигар; на ину на он ҳеҷ як, хеҷ кадом; ин аст, ки… бинобар ин, ба ҳамин сабаб; ин тавр бошад… дар ин сурат, дар ин ҳол